Korkuyorum. Korkuyorsun. Korkuyor. Korkuyoruz. Korkuyorsunuz. Korkuyorlar.
Hepimiz. Hepiniz. Hepsi.
Değer veriyoruz. Yaşama. Sana. Sevdiklerimize.
Küçük şeylerle mutlu oluyoruz.
Depresyon. İlaçlar. Hastalık.
“Hayat hep kötüye mi gidecek?”
“Bilmiyoruz.” Bilmiyorsun.
“Bana değer veriliyor mu?”
Sessizlik.
“Verilmiyor sanırım.”
Bıçak. Jilet. İlaç. İp. Kan. Su. Küvet.
Sessiz çığlıklar. Biri boğuluyor.
“Bu ben değilim.”
“Sana ulaşamıyorum.”
Neler oluyor? Bu da ne?
“Kötü şeyler yaşanıyor.”
Haklı. Çok haklı.
İNTİHAR ÇÖZÜM OLAMAZ.
“Destek lazım. Destek getirin!”
Ambulans!
“Hasta yaşamalı.” Yaşayacak.
Ben ağlıyorum.
Korku. Kaybetmek. Ölüm. Sevgi. Değer.
Hastaneye vardık.
“Neler oluyor?”
“Kan lazım.”
SENİ KAYBEDEMEM.
Anla şunu.
Bağırışıyorlar.
“Yanlız değilsin.” Biz varız. Korkuyoruz.
Kalp. Akciğer.
“Kanser mi yoksa?”
“Olay değersizlik değil!”
“Neden bunu yaptı?”
“Bu bir intihar değil!”
“İlaçlarını içmiş mi?”
Sessizlik.
Karanlık.
“Bak, mışıl mışıl uyuyor. Tıpkı bir bebek gibi.”
“O kim?”
“Önemli mi? Adı yok onun. O bir insan.”
“O değerli biri.”
“Herkes değerlidir.”
“Gidiyor mu?”
Kalsın.
KAL.
Bağırmak istiyorum.
Alkol?
“Acıyı dindireceğim. Sarhoş olacağım işte.”
“İşe yaramaz.”
“Neden olmasın?”
“Olmaz işte.”
“Ya o, ya bu...”
“Bu ne?”
Jilet. Kan. Su.
“Sen de mi?”
“İlacım yok benim.”
“İntihar çözüm değil.”
BEN GÜÇLÜ DURAMIYORUM, İSTEMİYORUM.
“Onun için durmalısın!”
“Ama o gitti.”
“Gitmedi. Burada.”
“Orası neresi?”
“Hastane. Nefes alıyor!”
“Abi?”
“Niye bu kadar şaşırdın?”
“Ama... o ölmüştü.”
Ağlıyorum.
“Sarılabilir miyim?”
“Hayır.”
Bu ondan geldi.
Ağlıyorum.
“Yalnız mısın?”
Cevap yok.
“Seni seviyorum.”
Cevap yok.
“Güçlü kal.”
Cevap yok.
Etkisiz elemanım ben. Hayat zor, bir şey yapamıyorum.
“Abi?”
“Hı?”
“Seni seviyorum.”
“Hı.”
“İyi ki varsın. Hep burada kal.”
“Söz veremem.”
Sessizlik.
“Bir parça çalar mısın?”
“Peki.”
0 yorum:
Yorum Gönder