Aklıma Bir Düşünce

Bazen durup düşünüyorum da;
ya dünya çok derin ve benim kavrayışımın
ço-o-ok ötesinde yaşanıyor her şey
ya da
ben gözlerimi öyle bir kısıyorum ki,
- tabii olmayan bir şeyi aramaktayım - 
en sonunda başıma saplanan ağrı ile,
sığ sularda yüzüp duruyorum.

Bazen durup düşünüyorum da,
bütün bu dünyadaki varlığımız...
ah, ne de anlamsız aslında!
Duygulardan yapılmış, mantık ile sarmalanmışız;
bir o yana,
bir bu yana,
debelenip duruyoruz ancak.
- ama bizi 'orada' eden şey de bu değil mi? -
Duygular da olmasa,
ne anlamı kalırdı yaşamanın?
ne anlamı kalırdı dünyanın?

Bazen durup düşünüyorum da,
ben mi fazlasıyla yoğun tadıyorum her şeyi
yoksa,
yoksa insanlar mı görmezden gelmekte çok iyi?
Bir duygu da olabilir bu,
bir düşünce de,
beni gece yarısına yakın, uzandığım yatağımda ziyaret eden
ve bana fısıldayan:
- debelenip duruyorum, bir o yana, bir bu yana -
daha düşün, hep düşün, çok düşün!
kaybol düşünme eyleminde!

Bir düşün, iki düşün, üç düşün.
İyi güzel de, düşün düşün,
nereye?