Kar Beyaz Hayalet

Gözlerimi yumduğumda

Midem bulanıyor ve

Işıklar çakıyor göz kapaklarımda

Kafamda bin bir düşünce

Tilkiler cirit atıyor

Yorgun hayaletler top oynuyor

İçimin boş bayırlarında

Koşan bir çocuk duruyor

Önümde, nefes nefese

Günler ve saatler geçiyor

Soruyorum, en sonunda:

“Bu acele niye?”

Arkasına bakıyor, endişeli

Gözler çimenlere değiyor

“Korkuyorum”

“Çok, çok korkuyorum”

Durup da soramıyorum

Seni ne korkutuyor?

Ayaklarım beni ileri,

Bayırların ötesine taşıyor

Koşan o korkak çocuk

Benden ve boş ruhumdan

Bir parça barındırıyor

Yoksa beni tamamen o mu oluşturuyor?

Bu sonsuz bir döngü

Bir korku durumu ve

Kaçıyor, kaşıyorum

Kar beyaz hayalet elindeki

Yıpranmış ve hırpalanmış

Fakat rengarenk topu bırakıyor

Ben kaçtıkça o kovalıyor ve

Boş bir bayırda, o ve ben:

- O, kar beyaz hayalet

Ölü bir hayalin ardında bıraktığı

O kırgın ruh

- Ben, kendinden kaçan

Korku ve şüphenin ev edindiği

O titrek varlık

Oturup rengarenk bir topla

Doya doya

Ağlaya ağlaya

Yeri geldiğinde dertleşerek

O rengarenk topla

İçimin boş bayırlarında

Yorgun iki hayalet

Top oynuyoruz