TANIDIK YABANCI
korkuyorum
panik oldum ve korkuyorum
korkuyorum, çünkü zamanım azalıyor ve saatler geçiyor ve beş hafta kaldı,
dönem bitiyor
ve ben olduğum yerde sayıyorum
ve çok komiktir ki, elimden asla bir şey gelmiyor
deniyorum, gerçekten deniyorum, bu konuda inanın bana
ama olmuyor
neden olmuyor
bilmiyorum
ama kalbimde bir ağırlık var, dönem bitiyor, düşündükçe acı içindeyim
ve o kadar anlamsız ki bu durum
o kadar fazlalık ki
o kadar değersiz ki
kafayı yemek üzereyim
afiyet olsun mu
bir insan, nasıl bir başkasını böylesine benimseyebilir
ve nasıl onu hayatına bu kadar alabilir
ve aynı zamanda o insanla böylesine yabancı kalabilir
anlam veremiyorum
ilginç bir denklem, bize derste öğrettikleri gibi
aslında bir
oxymoron
yabancı ama değil
tanıdık ama değil
arkadaş desen, değil
sevgili desen, hiç değil
ama kalbimde ve aklımda ve düşüncelerimde yer kaplıyor
ve kaybetme fikri beni çok korkutuyor
ama insan asla onun olmayan birini
kaybedebilir mi
duygu üstüne ağrı üstüne düşünce
ve odaklanamıyorum hiçbir şeye
ve korkuyorum
nasıl da korkuyorum
böyle, müthiş bir korku
ciğerlerimden başlıyor, aldığım her nefesle
bütün vücuduma dağılıyor sanki
ve yanıyorum
içten içe, aklımdan geçen her korku dolu düşünceyle
cayır cayır yanıyorum
çünkü zaman azalıyor
ve yerimde sayıyorum
ve ne yaparsam yapayım, eldeki durumu değiştiremeyeceğimi biliyorum
yine de düşünmeyi bırakamıyorum
insan neden asla ne zaman pes etmesi gerektiğini bilmiyor
ya da biliyor da, ben mi geriden geliyorum
ya da neden ben böyle hissediyorum
ve insanlar hissetmiyor
ya da hissediyorlar da, sadece ben mi dışarıda kalıyorum/bırakılıyorum
bilmiyorum
anlamıyorum
o kadar çok duygu var ki içimde, ve sevgi
ve tanımadığım insanlara karşı duyduğum merak
ve asla dindiremediğim o istek
tanışmak için
konuşmak için
arkadaş olmak için
ve asla karşılanmayan bu dilekler
ve çok ilginçtir ki, hep aynı sonuca varıyorum
galiba
galiba insanlara fazla geliyorum
iyi ya da kötü değil
sadece,
fazla
ve ne yapacaklarını bilemiyorlar
ya da bir şey yapmak istemiyorlar
ve içimde dönüp dolaşan duygulardan ve düşüncelerden ve isteklerden
ya habersizler
ya da ilgilenmiyorlar
ve ben yine kendimle kalıyorum
kendimle ve düşüncelerimle ve isteklerimle
ve gerçekleşmemiş hayallerimle,
aklımda kurduğum konuşmalar ve senaryolar
ve durumlarla ve arkadaşlıklarla
asla hayata geçmeyen sohbetlerle
içim acıyor
içim acıyor ve nasıl dindireceğimi bilmiyorum
öykü yazmak istiyorum
onu anlatmak, bu hisleri anlatmak, birilerine bağırmak
istiyorum
ve beceremiyorum
kelimeler yan yana gelip asla cümle oluşturmuyorlar
harfler sayfada kırık dökük birleşiyorlar
ve baktığımda, kalbimin ağladığını görüyorum
0 yorum:
Yorum Gönder